Aeon Flux که البته تلفظ صحیح آن “ایان فلوکس” است به هیچ وجه فیلم خوبی برای دیدن نیست. شاید بدترین چیزی که بتوان در باره چنین فیلمی گفت این باشد که فیلم اصلا سرگرم کننده نیست چرا که هدف سازندگان چنین فیلمهایی در درجه اول سرگرم کنندگی آن است.
“ایان فلوکس” تنها ملغمه ای از فیلمهای خوبی است که در چند سال اخیر دیده ایم، فیلم هایی مانند ” ماتریکس ” ، ” گزارش اقلیت ” و غیره . فیلمهایی که هر کدام در نوع خود حرف آخر را در ژانر زده اند و بعد از آنها دیگر حرف چندانی برای گفتن باقی نمی ماند. فیلم را، حتی با جذابیتهای بصری هنرپیشه محبوب من ” چارلیز ترون ” هم نمیتوان براحتی تا انتها به تماشا نشست چرا که حرفها از بس تکرار شده اند دیگر برایمان هیچ نوع تعلیق و سوسپانسی باقی نمی گذارند. تنها نکته اثر گذار فیلم را شاید بتوان طراحی صحنه بدیع و نوآورانه آن دانست ، چیزی که به نظر من تنها عنصر تقلید نشده فیلم است.
داستان فیلم : در سالهای دور آینده ، بر اثر یک بیماری مسری تنها حدود پنج میلیون نفر در سرتاسر دنیا زنده مانده اند ( به لطف کشف تعدادی از دانشمندان ) که آنها هم در تنها شهر باقیمانده زمین که دور آن دیواری کشیده اند بر مردم حکومت می کنند. اما هنگامی که حکومت به سمت دیکتاتوری پیش می رود تعدای شورشی به مقابله بر می خیزند تا …
