ببخشید شما؟ (یاداشتی بر جشن آی تی نویسان پرشین بلاگ )

این دومین بار بود که در جشنی که توسط پرشین بلاگ میزبانی می شد شرکت می کردم گردهمائی این دوره اما بر خلاف دوره پیشین که خاطره سیاهی از آن را همواره با شنیدن نام پرشین بلاگ با خود به همراه داشتم در فضائی مناسب تر برگزار گردید هر چند که هنوز کاستی ها و نقائض گاه و بی گاه این گروه آماتور سابقه دار، فضا را از یک محیط حرفه ای کاملا مجزا می نمود.

مراسم همچون قبل در سالن الغدیر دانشکده مدیریت دانشگاه تهران واقع در پل گیشا برگزار شد، جائیکه از لحاظ دسترسی یکی از مشکل ترین مسیرهای تهران به حساب می آید چرا که خیابان گیشا از معدود خیابان های تهران است که به هیچ خیابان اصلی راه نداشته و از چهار طرف در محاصره کمربند بزرگراهی اتوبان های چمران، آل احمد، فضل الله و حکیم می باشد و دسترسی به این ناحیه برای بخش بزرگی از مدعوین این جشن، که ساکن استان هایی غیر از شهرستان تهران هستند بسیار مشکل آفرین است. طبق برنامه در ساعت 3 بعد از ظهر در محل حاضر بودیم ازدحام افراد در مقابل درب ورودی خبر از استقبال فراوان از این جشن را می داد به محض حضور در سالن و قرار گیری در جایگاه مهمانان ویژه بی برنامه گی پرشین بلاگ کاملا خود را نشان داد جائیکه چندین بار این جایگاه با برخورد نچندان محترمانه میزبانان رنگارنگ و نوجوان این جشن تغییر پیدا کرد این مسئله زمانی حادتر گردید که چندین میهمان همیشگی این جشن نیز مجبور به ترک صندلی های خود شدند که از آن میان شاید اجبار به تنها نشینی ویلوت و تغییر جای یک خانم و آقای سالمند از ردیف جلو به طبقه بالای سالن برای نشاندن نوه پنج ساله جناب نصیریان و مادر محترمشان از همه تاسف بار تر بود.

باری به هر جهت، تا پیش از آغاز مراسم توفیق اجباری در تحمل صدای گوش نواز (بخوانید کر کننده) ارگ پنهان در پرده، نصیب تمامی حاضرین در سالن گردید. مراسم در ساعت پانزده و چهل و پنج دقیقه با حضور مجری در پشت تریبون بطور رسمی آغاز شد و این شاید بهترین قسمت ماجرا بود چرا که مجری این جشن یکی از گویندگان خوش صدای رادیو (سعید پورمحمودی) بود که به محض آغاز سخن با تشویق حاضرین در سالن روبرو شد. تعارف های همیشگی در وصف خوبی و صفا و مهربانی این و آن همراه با بداهه گوئی ها و شکایت های طنز آلود مجری در بی برنامگی گردانندگان جشن، بر جنبه کمیک ماجرا بسیار افزوده بود. تقدیر از وب لاگ نویسان کودک با حضور سه تن از برگزیدگان، بخش بعدی برنامه بود که با شیرینی تمام! به انتها رسید. حضور یک ترانه سرای تلویزیونی بروی سن، که تا بحال نه نام او و نه نام برنامه او را نشنیده بودیم قسمت دیگری بود که عملا به مشاعره مجری و ترانه سرا انجامید. در ادامه کلیپی از یک خواننده گمنام پخش گردید که ترکیبی بود از چندین تصویر بسیار معروف تلویزیونی زیر صدای بم خواننده. دعوت از زوج های وبلاگی بخشی بود که برخلاف انتظار بسیار آموزنده تر از آنچه انتظار می رفت اجرا گردید. در این بخش دو زوج جوان که البته هیچ کدام وب لاگ نویس حرفه ای نیز نبودند بروی صحنه حاضر شدند که از بد ماجرا یکی از آن دو، پسر جناب بوترابی مسئول پرشین بلاگ بود ترکیب ظاهری این جوان (و شاید هم بهتر است بگوئیم نوجوان)، در قیاس با پدر محافظه کار خود چنان در تضاد بود که به سختی می توان نسبت میان آن دو را باور کرد البته آنسوی ماجرا یعنی خانم همراه ایشان نیز نکات جالب تری از جمله اختلاف سنی 10 ساله و مقیم بودن خانم در کانادا را بر این ماجرا افزودند

و درست همین جا بود که شومن اصلی جشن پای بروی سن گذاشت. این جناب فرورتیش (Farvartish) نام، که برای خودش آل کاپونی بود ادعا می کرد شایعه فروش واحد های برج میلاد به قیمت متری دو میلیارد تومان و همچنین شایعه کج شدن این برج (این یکی را من نشنیدم)، توسط ایشان تولید گردیده است اما فارغ از صحت و سقم این گفته ها، حاضر جوابی و شوخ طبعی ایشان امری بود که نمی توان از آن گذشت و همین که سوال های پیچ دار و عذاب دهنده مجری را با پاسخ های کوبنده و مضحک بدرقه می نمود به راحتی شخصیت جالب او را به نمایش می گذاشت. این مجری سرگرم کننده که انتقاد های تند و طنز آلود خود را از هیچ کس از جورج بوش گرفته تا بهاره رهنما و از ویلوت گرفته تا فوروم داران ظاهرا محترم دریغ ننمود در انتها به سبکی منفجر کننده و با شلیک یک لنگه کفش بسوی وی به کار خود خاتمه داد.