کارمند

جالب نوشتی اما واقعیت فرق داره من خودمو میگم که الان دیگه کارمندم اما قبلش یک جوان لیسانسی که نه خودش سرمایه داره و نه پدرش سرمایه و مال و منالی از کجا بیاره خلاقیت بخرج بده و کار شروع کنه؟من کلی هم کلاس فنی و حرفه ایی رفتم و چندرغاز سرمایه خودم و خانواده رو هم با یک کار سوزوندم.اگر منم که میگم هر کی داره کار ازاد میکنه حمایت مالی ویژه ای داشته والا با صفر محاله

بالاخره هركاري بايد يه حداقل شرايط رو داشته باشه تا طرف مايل بشه و شروع كنه ،‌ تا طرف بيكاري رو به اون كار ترجيح نده . شايد بشه با حقوق بيشتر اون جوون رو سركارش نگهداشت ولي ته دلش ميدونه كه اينكار ماله من نيست ، اينكاره فروشندگي هويت به من نميده و ماله من نيست .
معلوم نيست توي اين اشفته بازار بتونه كاري كه به استعدادش ميخوره پيدا كنه يا نه ولي اگه زد و به يه جايي رسيد احتمالا توي خاطراتش مينويسه كه من از پادويي شروع كرده و فلانجا پادو بودم .

بی زحمت چند تا از این شغل ها رو که واسه ما دختر های تحصیلکرده مناسبه و خواستگار پرون هم نیست معرفی کنید
مرسی

بسه دیگه.. این حرفها بسه… بسه… اتفاقا درس نخونده ها هم در انجام کار آزاد یه بیکلکی و جنم و پرویی رو دارند که درس خونده ها ندارند و به قول شما اون عدم خلاقیتشونو جبران میکنه…

در همان غرب اگر دانشجویان یک رشته کار مرتبط پیدا نکنند، آن رشته را منحل می‌کنند یا ظرفیتش را کاهش می‌دهند. اینجا کار هم پیدا نشود ظرفیت هر سال افزایش می‌یابد.
مهارت پیدا کردن در نجاری و نقاشی و … نیازمند تمرین مداوم است، شاید 10000 هزار ساعت کار. کسی که 4 یا 6 سال از زندگی خود را صرف آموختن مهارت خاصی در دانشگاه کرده است، نمی‌تواند با توجه به سن خود فرد موفقی در نجاری یا نقاشی شود. به نظر من حق با حمید است، او باید کار مرتبط با رشته خودش را بیابد تا به یک حدی از رضایت برسد. اگر او وارد دانشگاه نشده بود حق با شما بود.

1. كاملا مخالفم
2. ميترا ميرشكار در پيشگفتار كتاب كيمياگر مي نويسد … هر کس رویایی در سر دارد و چه اندکند عاشقانی که به دنبال تحقق رویای شان می کوشند تا به آن دست یابند. وچه بسیارند کسانی که به دنبال رویای شان از کوچه پس کوچه های امید می گذرند و تا چند قدمی آن از تلاش باز می ایستند .. .
3. شما هايي كه نمي توانيد – لطفا نتوانستن را براي ديگران سرمشق نكنيد
4. ما میلیونها جوان مدرک به دست هاليوودي ها را سرمشق زندگي خود قرار نمي دهيم
5. آقايون تكبير!!!
6. اينكه گفتيد”… دانشگاه های ما لشگری بزرگ از جوانان تنبل و بی هدف و به دنبال کارمندی تحویل جامعه می دهند…”
به دنبال كارمندي يعني چه؟
هر فردي براي اينكه بتونه وزني براي خودش قائل بشه بايد يك مسير شغلي رو تو جامعه طي كنه – مثلا بسياري از اين اقايان را فردا از كار بيكار كني

با سلام
این روشها به کلاهبرداری ودزدی و زورگویی ختم میشه
مطلب زیبایی برای سیاست های خرد است
و چند نفر رو مشغول و سرگرم میکند ، البته برای کشورهایی که میانبر نداره
یادمون باشه این افرادی رو که اسم بردین دید دنیاییشون با ما فرق میکنه ، قواعدشون هم همینطور
ما داد میزنیم امکان نداره گناهکار و یا دزد باشیم ولی هستیم!
اونا ( کشورهای جهان اول) داد میزنن مواظب باشید ما ممکن گناهکار یا دزد باشیم و مواظب هستن!
ما میانبر زیادی داریم
1) شما لیسانس میگرید
2) استخدام یه جای کلیدی میشید( به لطف پ)
3) اختلاس میکنید ، نکنید راههای زیاد دیگه ای هست
4) ووو
جایی که دزدی از هرجهت دوره اش کرده این روشها به کلاهبرداری ودزدی و زورگویی ختم میشه باورتون نمیشه
به بازار مسکن نگاه کنید این پولدارها بخش مسکن که خون ملت رو دارن تو شیشه میکنن از کجا اومدن ؟ اولش یه عمله بودن
هو الرزاق

سلام من عسگری هستم و مطلب زیبای شما را خواندم همینطور نظریه های دوستان را که هر کدوم نماینگر سطح اگاهی انها میبود بطور مثال دوستی میپنداشت که هر چه مدرک تحصیلی شخص بالاتر باشه پس باید در جامعه صدر نشین تر باشه که من یاد ضرب المثل قدیمی انداخت که استین نو پلو بخور. و یا دوست دیگر که فکر می کرد دلیل موفقیت هنرمندان خارجی سرزمین طلاییشون میباشد . اما نظر من اینه که تمام موفقیت یک انسان اون جنم و همت و پشتکار مداوم وی میباشد که در راه زندگی قدم بر میدارد و تحصیل مثل زیور الات گرانبهاییست که میتوان در این مسیر از انها استفاده بسیار بهینه کرد. شما دوست عزیز از نوع کار من با اطلاعید من سالیان سال میباشد که با خارجیان کار میکنم اما زبان بلد نستم . و این ضعف من مرا از ادامه راه باز نداشته و همیشه شکر خدا موفق تر هم بودم اگر زبانم را تکمیل میکردم درهای بسیاری به رویم باز میشد اما اعتماد به نفس من قوی تر از هر چیزی بوده و هست . (که من میتوانم). بسیاری از ادم ها را اگر بینی شان را بگیرید میمیرند و نمیدانند که میشود با دهان هم نفس کشید . اگر دوست شما رفت سراغ کارمندی اون قدرت و همت در او بسیار کم بوده که فکر میکرده حقوق بازنشستگیش میتواند او را از سختی پیری نگه دارد خیلی ها یک عمر گدا زندگی می کنند که اخر عمر گدا نمانند . البته من جسارتی به کسی نمیکنم اما همیشه دلیل پیشرفت یک شخص پدر مادر تحصیل نیست چرا که چه بسیار افرادی هستتند که هیچ کدام از اینها را ندارن اما ارامش درون و پیشرفت برون را یافتن با کمال تشکر فراوان از مطلب زیبایتان

سلام مطلب خیلی جالبی بود و من از خوندنش لذت بردم من مهندسی معماری خوندم و کار کردن حتی در کنار خیابون رو عیب نمیدونم. چند وقت پیش که اواخر دوران دانشجوییم بود تصمیم گرفتم برای خرج توی جیبم و مخارج دانشگاه در کنار خیابون فیلم های هالیودی بفرشم .اولش برام سخت و خجالت آور بود ولی بعد از چند روز که مشتری های ثابت پیدا کردم برام عادی شد تا چند هفته واقعا همه چی عالی بود هم درسم رو میخوندم هم عصر ها سر کار میرفتم و کلی پول در می آوردم و هم بهترین فیلم های روز دنیا رو آخر شبها میدیدم ولی یک روز مامورها دستگیرم کردند و دادگاهی شدم و چنان بلایی سرم اومد که تا آخر عمرم یادم نمیره و الان شدم پرونده دار و سابقه دار!!!چرا؟ مگه 3هزار میلیارد تومن اختلاس کردم؟
برای مخارج تحصیلم کار کردم فیلم هایی می فروختم که تو همه ی دنیا برای عموم مردم تو سینما ها اکران میشه. چرا تو مملکت ما همه چیز برعکسه ؟بی گناه رو جای گناه کار محاکمه میکنن؟ دلم خیلی پره…

با سلام
همیشه شنیدن حرفها و تفکرات خودت از زبون دیگران لذت بخشه.
آره کشیدن صلیب آرزوها کاریه که ما انجامش میدیم و شاید قیافه همیشه خسته و مشغله زیادی ما بقیه رو به ترس میندازه.اونا فکر میکنن که تحمل وزن این صلیب براشون غیر ممکنه ولی خوبه که بدونن، ادما یه جوری ساخته شدن که با تحمل سختی قوی تر و ورزیده تر میشن. مثلا روز اولی رو که به کلاس بدنسازی رفتی رو به خاطر بیار؛حتی دیدن اون وزنه های سنگین هم ترس آور بود ولی بعد از چند ماه کلنجار رفتن با اونا عضلاتت اونقدر قدرت گرفتن که حالا بالاپایین کردن همون وزنه های وحشتناک برات یک عادت شده. در زندگی کارآفرینانه نیز همین اصلوب برقراره فقط کافیه شونه خالی نکنی تا قدرت جابجا کردن مشکلات رو به وسیله خودشون بدست بیاری.

باسلام،تمام چیزهایی که نوشتین همه روقبول دارم ولی شمااین رومدنظر داشته باشین که اون چیزی که برای یک تحصیل کرده مهمه وجه اجتماعی کارش هم است واین مشکل وطرزفکردرجامعه ماهست وعلت اون هم دانشگاههای ماست دانشجویانی که درزمان تحصیلشون دردانشگاه خودشون روباالقاب آقای مهندس یاآقای دکترصدامی زنن واین باوررودرخودشون به وجودمی آورند هیچ وقت بعداز فارغ التحصیل شدنشون حاضر به انجام کاری غیراز پشت میزنشینی نیستن .اگرچه زیاد نگران نباشید چون آنقدراوضاع کارتومملکتمون داره هرروز بدتر میشه که الان فوق لیسانس های مابیکارندومجبورن به دنبال شغلهایی که شماگفتین برن.مجبورن…….

خوب این درسته ولی جوونها باید خودشون یه حرکتی بکنن اگر بگن که ما درس خوندیم و هیچ کاره نشدیم من یکی رو میشناسم که الان کارشناسی ارشد داره ولی تو نجاری داره کار میکنه ولی خوب یکم هم کم کاری دولت رو برای جوونها نشون میده اگر اونها یه کم بیشتر اهمیت بدن مسلما اوضاع درست میشه.ممنون.

جالبه . رو موضوعی دست گذاشتی که دغدغه 2-3 ماه اخیر من هست . من هم با شما موافقم . با این موافقم که چه اشکالی داره که فرد تحصیل کرده ، الزاما در راستای تحصیلاتش کار نکنه و فعالیتی رو شروع کنه که شاید در شان خودش ندونه .
اما مشکلی که این مدت منو درگیر خودش کرده ، اینه که دانشگاه های ما چه خروجی ای دارن ؟ من خودم ترم آخر کارشناسی کامپیوتر رو گذروندم و تا حدودی جزو دانشجو های خوب حساب میشم. اما وقتی نگاه می کنم که من از دانشگا چی بدست آمردم تا بتونم با استفاده از اون ، برای جامعه مفید واقع بشم و بواسطه من ، یک مشکل حل بشه ، راستش چیزی به ذهنم نمیرسه . مشکل ما اینه که دانشگاه ها اولا علومی رو به خورد جوان ها می دن که یا مربوط به چند ده سال قبل هست ، و یا اگر هم جدیده ، باز هم غیر کاربردی در بازار کار .
چه لزومی داره که ما به دانشجوهامون این همه مطالب اضافی که نیازی به اونها پیدا نمیشه یاد بدیم ؟ مثل این میمونه که یک اقیانوس دادیم ولی به عمق 1 سانتی متر .
به جای اینکه عمقی کار کنیم ، به غایت سطحی کار کردیم .
وقتی به این مساله نگا می کنم ، این سیل دانشجو که روز به روز داره به تعدادش اضافه میشه برای من سوال برانگیز تر میشه . این که در هر شهری ، چند واحد دانشگاهی تاسیس کردیم ، از هر کدوم چند هزار دانشجو خارج میشه که اکثرا به شغل های ساده تن نمی دن و یا اگر هم راضی بشن ، شغلی پیدا نمی کنن .
بواسطه این قضیه ، نگاهم به خیلی چیز ها همراه با ناامیدی شده . و وقتی یک دانش آموز دبستانی رو میبینم ، این قضیه تشدید میشه . به خودم می گم زمان این ها چی می خواد پیش بیاد ؟؟؟

به نظر من بیشتر جوانها بخاطر این دنبال شغل دولتی یا کارمندی هستن که خیالشون راحت باشه از آینده شغلیشون.چون متاسفانه در شغلهای آزاد(کار کردن برای بقیه)نه تنها هیچ امنیت شغلی وجود نداره بلکه شخصیت افراد مثل…هر روز له میشه زیر پای صاحب کار.اگرم بخوای خودت کار راه بندازی که باید سرمایه مناسبی داشته باشی که متاسفانه کمتر جوانی داره.
من خودم یه جای خصوصی کار میکردم که تقریبا با رشتم مرتبط بود ولی هم ساعت کاریم زیاد بود(11 ساعت هر روز هفته بجز جمعه)هم حقوقم نسبت به حجم کار و ساعت کاریم کم بود.به جرات میتونم بگم هر روز شخصیت من و سایر همکارام به اشکال مختلف زیر پای رئیسمون که دیپلم داشت له میشد و متاسفانه نمیتونستیم چیزی بگیم! هر وقتم که کسی جوابشو میداد یا اعتراض میکرد بلافاصله آگهی جانشینش توسط رئیس تو روزنامه داده مشد!
تازه وقتیم که کوچکترین اشتباهی میکردیم مثل عقده ای ها مدرک لیسانسمون را زیر سوال میبرد!

اون قسمت آخرش قیاس مع الفارق هست!! شما یه نمونه توی ایران نام ببر . اینایی که گفتی تک تک اش بدون استثنا توی امریکا بودن .تا حالا اسم سرزمین فرصتهای طلایی رو شنیدین؟ بله به امریکا میگن . دقیقا به همین دلیلی که شما مثالش رو زدین . به این دلیل که یه فروشنده خودکار یا یه نجار یا یه پیشخدمت اگه استعداد و پشتکار و به قول ما ایرانی ها جنمش رو داشته باشه میتونه بشه جانی دپ یا تام کروز یا لیدی گاگا. شما یه مثال توی ایران بزن که اینجوری پیشرفت کرده باشه. توی ایران قضیه فرق می کنه. من دوتی داشتم که مخ کامپیوتر بود . تمام کارهای آی تی یکی از سازمانهای مهم دولتی رو یه نفره میچرخوند یعنی تمام کارها رو ها. اگه دو روز نمی رفت سر کار کار شرکت لنگ میموند .ده سال سابقه کار داشت اما زیر دست یه یه الف بچه کار میکرد که فامیل یکی از کله گنده های وزارتخونه مربوطه بود یه محاسنی داشت و لقب حاج آقا هم به خوش داده بود. مهندس ما دو تا لیسانس داشت هم ام بی ای و هم آی تی . ولی رییسش فوق دیپلم بود. الان البته این دوست من عاقبت به خیر شده. رفته به همون سرزمین فرصتهای طلایی و باورتون بشه یا نه داره در گوگل کار میکنه.
خلاصه عرضم اینه که این آرمان گرایی ها مال این مملکت نیست دوست عزیز.

کاملا مخالفم. هر کاری منش و ادبیات خاص خودش داره. اگر بعد از 5سال تحصیل تو محیطی که استدلال رو تمرین می کنیم با محیط بازاری که طرز بیان جملات و مراحلی که یک کاسب باید بیاموزد با روانشناسی خود کالایش را عرضه کند حودما هستیم که اتدا دچار تناقض و چند شخصیتی خواهیم شد. چرا یادمون میره عمر محدوده.
در انتها فقط یک چیز به یادم میاد. از تام کروز دیل موفقیتشو پرسیدن گفت من از اول در مسیری قدم برداشتم که خدا من را برای آن خلق کرده بود.