در ستایش عشق، در مذمت جنگ

در نیمه اول فیلم بیشتر با شخصیتهای مختلف داستان آشنا می شویم تا به نیمه دوم می رسیم. جاییکه به آتیلیو خبر می دهند ویتوریو در عراق زخمی شده و در آستانه مرگ است. آتیلیو به عراق جنگ زده می رود شهری که برای ساکنینش چیزی جز هرج و مرج ، نا امنی و بدبختی باقی نمانده است. شهری که در آن از دارو و سایر امکانات درمانی اثری نیست. حالا آتیلیو باید برای زنده ماندن محبوبش خود را به آب و آتش بزند.

ببر و برف از آندسته فیلمهایی است که خیلی دوستشان دارم. فیلمهایی که در عین اینکه تو را می خنداند، به بغض (و شاید هم گریه) می اندازد و باعث می شود تلنگری به روح خفته ات زده شود.
خود بنینی در باره فیلمش می گوید:”فیلم های ایدئولوژیک وارد مغز می شوند و فردا از همان جا خارج می شوند. این فیلم از قلب وارد می شود و همان جا هم می ماند”.
وقتی به تلاش آتیلیو برای پیدا کردن دارو برای محبوبش می نگری و دیالوگهای زیبایی که بین او و فواد ( با بازی مثل همیشه عالی ژان رنو) رد وبدل می شود می شنوی می توانی به اعجاز سینما در خلق لحظه های ناب و بینظیر ایمان بیاوری.

بازی های فیلم عالی اند. براسکی ظرافتی را وارد نقشش می کند که کمتر مشابهی برآن دیده ام و ژان رنو طوری در نقش یک شاعر عرب خوش می نشیند که گویی بواقع عرب است نه فرانسوی!
هر چند پیچش پایانی داستان، بیش از حد تکان دهنده است (در حد نامردی!) با این حال می توان آن را باور پذیر و جذاب دانست. دیدن این فیلم را به همه دوستان توصیه می کنم.

در این لینک می توانید اطلاعات خوب بیشتری در باره فیلم بخوانید:

ببر و برف یا جنگ و خنده