سفری به اروپا – قسمت ششم

برای گشت و گذار در رم فقط چند ساعت وقت دارم چون باید بعد از ظهر باز هم با همان پروازهای معروف رایان ایر بروم به سمت ونیز. پس علیرغم خستگی شدید، صبح زود بیدار می شوم و می روم برای صبحانه. برخلاف آلمان، صبحانه اما چنگی به دل نمی زند. فقط چای و بیسکوئییت و دو سه نوع پیراشکی (از همانهایی که در میدان انقلاب خودمان می فروشند!) و البته آب میوه.
صبحانه را سریع می خورم و راه می افتم. متصدی هتل برایم روی نقشه توضیح داده است که تقریبا ۷۰ درصد دیدنیهای رم در امتداد یک خیابان به نام Via Del Corso قرار دارند که می توان پیاده از آنها دیدن کرد. با این حال بازدید از آنها را می گذارم برای بعد تا قبل از آن به یک آرزوی دیرینه تحقق ببخشم. دیدار از واتیکان.
واتیکان از هر لحاظ شهر عجیبی است. طبق تعریف Wiki Travel ، واتیکان،آخرین کشور امپراطوری پاپها در حال حاضر و اقامتگاه دنیوی پاپ می باشد. البته واتیکان یک کشور واقعی نیست بلکه در حقیقت شهرک کوچکی در منتهی الیه شمال غربی رم است. هرچند این شهرک دروازه و دیواری ندارد که آن را از رم جدا کند با این حال قوانین منحصر به فرد پاپ در آن حاکم است از جمله:
آقایان نمی توانند با شلوار کوتاه و پیراهن بدون آستین وارد شهر شوند.
خانمها نباید پیراهن آستین کوتاه یا دامن کوتاه بپوشند و کلا باید پوشیده باشند.
این شهر پلیس مخصوص خودش را دارد که با آن Swiss Guards Corps (گارد سربازان سویسی)می گویند(این سربازان که لباس رنگ و وارنگ بسیار جالبی هم می پوشند که می گویند طرح آن از کارهای میکل آنژ یا رافائل است. وظیفه این سربازان حفاظت از قلمرو و جان پاپ است).

اینجا تنها جایی در دنیاست که زبان عابر بانکهای آن فقط لاتین است نه چیز دیگر!

خب اینها همه چیزهایی بود که من قبل از خروج از ایران در اینترنت خوانده بودم و حالا می خواستم به چشم، قلمرو کوچک پاپ را ببینم. به سمت ایستگاه مترو راه افتادم. خطوط مترو ایتالیا بسیار محقر تر و فرسوده تر از شبکه قطار شهری آلمان است. تقریبا چیزی مثل متروی تهران به همان محقری(فقط ۲ خط) و شلوغی. برخلاف آلمان که هیچ مامور یا بازرسی بلیط های شهروندان را چک نمی کند اینجا جلوی گیت ورودی ۵ -۴ پلیس با تمام تجهیزات ایستاده اند که نکند خلق ا… بدون بلیط سوار شوند. دستگاه بلیط فروشی هم فقط ۵ و ۱۰ یورویی قبول می کند و من که ۲۰ یورویی دارم مجبورم دوباره از ایستگاه بیرون بیایم و بروم سراغ یک کیوسک روزنامه فروشی تا پولم را خرد کنم. او هم با بداخلاقی می گوید پول خرد ندارم! به هر تقدیر بلیطی تهیه می کنم. بلیط های متروی رم دو جورند. یکی بلیط های یک یورویی که از زمان خرید ۷۵ دقیقه اعتبار دارند و دیگری بلیط های ۴،۵ یورویی که تمام روز معتبرند.
به هر تقدیر در ایستگاه واتیکان که کنار شهرک قرار دارد پیاده می شوم. امروز یکشنبه است و از دیدن این همه جمعیت متعجبم. یکی از معروف ترین جاذبه های واتیکان موزه آن است که شاید یکی از بزرگترین موزه های جهان است و آخرین یکشنبه هر ماه هم بطور رایگان می شود از آن بازدید کرد و امروز هم از شانس من آخرین یکشنبه ژانویه است و صف جلوی موزه دیدنی است. با شمارش سرانگشتی به حدود ۱۰۰۰ نفر می رسم! پس از خیر موزه می گذرم و به سمت میدان اصلی واتیکان به نام سن پیتر (St. Peter’s) می روم.

هنوز وارد این میدان نشده ام که عظمتش غافلگیرم می کند. تا بحال ستونهایی به این ضخامت و بلندی ندیده ام. لحظه ای بعد در میدان سن پیتر ایستاده ام. مات و مبهوت از چیزهایی که می بینم. در این میدان عظیم(به معنی واقعی کلمه) بی اراده انگار باید زانو بزنی. چنان بنای با شکوهی دور تا دور این میدان ساخته شده که از خودم می پرسم چطور و چند سال طول کشیده و چند هنرمند عمرشان را صرف ساختن این میدان کرده اند.
از اینکه به سراغ موزه نرفته ام خوشحالم. از همان روزهایی که به طور زنده مراسم خاکسپاری پاپ مرحوم قبلی را از CNN و BBC می دیدم آرزو داشتم از نزدیک واتیکان را ببینم و اکنون در همان سرسرایی ایستاده ام که تابوت پاپ را برای وداع آخر پیروانش روی آن قرار داده بودند.
بعد از گشتی در دور و بر میدان به صف طولانی مردمی می پیوندم که می خواهند برای دیدن داخل کلیسا به داخل بروند. شاید بگویید دیگر صف برای چه؟ اینبار علاوه بر تعداد زیاد جمعیت، عبور از گیت امنیتی هم دلیلی برای صف است. تعجب می کنید؟ بله برای ورود به داخل کلیسای بزرگ واتیکان باید از دستگاههای اشعه ایکس بگذریم!
خوشبختانه اینجا مثل فرودگاه نیست که خیلی بگردند و صف زود جلو می رود و من ۱۰ دقیقه بعد در یکی از بزرگترین کلیساهای جهان (فقط ارتفاع گنبد آن ۱۲۰ متر است) ایستاده ام. هنوز گیج و ویجم از چیزهایی که می بینم. به هرکجا که نگاه می کنم مجسمه یا گچ کاری یا مینیاتوری زیبامی بینم. کارهای هنری چنان با شکوهند که می خواهی ساعتها در کنار هر کدامشان بایستی و نگاهشان کنی. حتی بلند ترین سقفها هم از تیررس دستهای هنرمند نقاشان و گچ کاران پنهان نبوده اند و می توانی آن بالا بالا ها نقاشی ها و گچ کاریهایی را ببینی که هنرمندانشان سرامد زمان خود بوده اند.
آنگونه که خوانده ام ساختن این کلیسا ۲۰۰ سال بطول انجامیده (بله ۲۰۰ سال!) آنهم زیر دست هنرمندانی مانند: رافائل، میکل آنژ و فونتانا. در امتداد یک دالان بزرگ، اتاقهایی هست که پیکر همه پاپ های فقید را در آنها به خاک سپرده اند. هر پاپ را در یک غرفه به خاک سپرده اند و مجسمه ای هم به شکل او و به حالت خوابیده روی قبرش گذاشته اند، همه بجز پاپ ژان پل دوم که مجسمه ای ندارد و جلوی قبرش تعداد زیادی از پیروانش نشسته اند و مشغول مناجاتند. این دالان تنها جایی است که عکس برداری از آن ممنوع است و ۲ بادیگارد بسیار شیک جلوی قبر پاپ ایستاده اند تا کسی عکس نگیرد(شاید برای اینکه آرامش مناجات کنندگان برهم نخورد).
شاید فقط گشتن همه جای این کلیسا روزها زمان بخواهد. اما به سختی دل از آن می کنم و بیرون می آیم. در محدوده میدان ، قسمتهایی هست که همان سربازان سوییسی معروف جلویشان نگهبانی می دهند . اینها قسمتهای اداری واتیکان هستند که فقط می توان با وقت قبلی وارد آنها شد و دفتر کار پاپ فعلی هم در یکی از آنها قرار دارد.
از کلیسا که بیرون می آیم با صحنه جالبی روبرو می شوم. صدها بچه مدرسه ای به همراه اولیاء مدرسه هایشان با بادکنک های رنگی و طبل و شیپور داخل میدان سن پیتر جمع شده اند. نمی دانم جریان چیست ولی وسط میدان یک سن بزرگ درست کرده اند با تجهیزات کامل موسیقایی و صد ها صندلی. بعد از نیم ساعت بچه ها روی صندلی ها می نشینند و چند دختر و پسر جوان شروع می کنند برایشان خواندن و نواختن. هرچند سبک آهنگها تند است ولی احساس می کنم یکجور آهنگ مذهبی است البته بچه ها و اولیاء مدرسه با آهنگها به نحو خاصی می رقصند(مثل اینکه روزها این حرکات موزون را تمرین کرده اند).

زیاد فرصت ندارم و می خواهم جاهای دیدنی رم را هم ببینم پس با واتیکان خداحافظی میکنم به امید روزی که با فرصت بیشتری برای تماشا کردن به آنجا برگردم و با مترو به ابتدای خیابان Via Del Corso می روم.
باز هم از جمعیت زیادی که روز یکشنبه در این خیابان تردد می کنند متعجب می شوم. دور وبر خیابان علاوه بر مغازه های رنگ و وارنگ و ساختمانهای قدیمی و دیدنی پر است از دوره گرد ها. همه جورش هم هست: فروشنده های دوره گرد که بساط پهن کرده اند، نوازنده های خیابانی، آدمهایی که خودشان را شکل مجسمه ها درست کرده اند و یکجا ثابت و بی حرکت می ایستند و تا به آنها پول می دهی حرکتی می کنند و دوباره مثل چوب بی حرکت می شوند و ازهمه جالب تر و عجیب تر: وسط اتحادیه اروپا سی دی فروش هایی که کپی فیلمهای روز هالیوود را به قیمتی نازل به علاقمندان می فروشند!!!
از دیدن خیابان و دیدنی های آن که خسته می شوم باز سوار مترو می شوم تا بروم به سراغ یکی از معروف ترین ساختمانهای باستانی جهان، نبردگاه معروف گلادیوتورها:Colosseum.
خود محوطه کولوسئوم بسیار بزرگ است و پر است از جاهای دیدنی ولی من بخاطر ضیغ وقت فقط به دیدار از خود بنا بسنده کردم که البته وقت زیادی هم نمی خواهد. روی هم رفته اگر وقت زیادی در رم ندارید حتما اول به سراغ واتیکان بروید.
کم کم از رم خداحافظی می کنم و به سمت ونیز می روم. باز هم با پروازهای رایان ایر که پیشترذکرشان رفت. اینبار هم همه چیز مثل قبل بود جز اینکه پرواز سر ساعت انجام شد و کمتر معطل شدم. برای خواندن شرح سفرم به ونیز، قسمتهای بعدی سفرنامه ام را دنبال کنید.

ادامه دارد…

قسمت اول | قسمت دوم | قسمت سوم | قسمت چهارم | قسمت پنجم | قسمت آخر

پانوشت: اگر دوست دارید عکسهای با کیفیت تری از سفرم ببینید می توانید سری به سایت Trek Earth بزنید. این سایت، به من اجازه می دهد هر روز یک عکس در آن آپلود کنم و عکس های آپلود شده دیگران را هم ببینم. متاسفانه در بعضی ISP ها قسمت اروپای سایت ف ی ل ت ر شده است. پس اگر نتوانستید چیزی از اروپا ببینید از قدرت خلاقیت ایرانی خود کمک بگیرید! در این سایت برای دیدن عکس های من drritalin را جستجو کنید.