یک ایرانی آرام در پاریس(قسمت آخر)

جالب است که پاریس روز به روز به مدد سینمای هالیوود بیشتر علاقمند پیدا می کند چرا که اینجا هم به یمن فیلم رمز داوینچی٬ هرم های ورودی موزه معروفیت دو چندانی یافته اند. این هرم ها در سال 1989 و به دستور فرانسوا میتران رییس جمهور وقت فرانسه ساخته شده اند و درب ورود به موزه هستند. امروز به لطف طوفان٬ تعداد کمی از مردم در صف خرید بلیط ایستاده اند صفی که معمولا صدها نفر را برای ساعتی بیرون موزه نگاه می دارد.

بلیط موزه 9 یورو است و اگر بخواهید از راهنمای صوتی استفاده کنید باید 6 یوروی دیگر بپردازید و در صف دیگری بایستید . از خیر راهنما می گذرم. فشرده نسبتا جامعی از جهان در این موزه زیبا جای گرفته است. ابتدا به سراغ سالن نقاشی های ایتالیا می روم. معروف ترین تابلوهای داوینچی و رافائل را می بینم و لابد باید به دیدار آن لبخند معروف هم بروم که می روم. بیش از صد نفر در مقابلش ایستاده اند تا عکسی بگیرند از لبخند مونالیزا٬ تابلویی که انگار هنوز روی اصل یا کپی بودنش اختلاف نظر وجود دارد!

در قسمت مصر باستان تقریبا چیزی وجود ندارد درست برخلاف قسمت ایران باستان که حسابی پرو پیمان است! می دانم که ایرانی ها٬ هرکجای موزه که باشند سری به اینجا خواهند زد و درست هم فکر کرده ام چرا که دیری نمی گذرد که در میان مجسمه های غول پیکر تخت جمشید و آشور با جوانی همسن و سال خودم آشنا می شوم.
حسین 12 سال است که در اوکراین زندگی می کند و با یک تور تفریحی از اوکراین به اینجا آمده. از زندگی در اوکراین راضی است و به زودی چنان با او احساس صمیمیت می کنم که انگار سالهاست می شناسمش. تمام امروزم را با او می گذرانم و هر دو از اینکه تنها نیستیم خوشحالیم. با هم از دیدن یادگارهای عظمت ایران لذت می بریم و هر دو معتقدیم که بودن این آثار یگانه در چنین موزه ای بهتر است تا اینکه در وطن خودمان به دلیل سهل انگاری ها نابود شوند.
شنیده ام که لوور می تواند روزها یک علاقمند واقعی را در خود محبوس سازد اما برای یک بیننده عادی چون من اینگونه نیست. دوست داشتم به اندازه ای از تاریخ هنر اطلاعات داشتم که بتوانم در این دیدار حق مطلب را ادا کنم اما افسوس که چنین بهره ای ندارم. پس قطره آبی از این اقیانوس هنر بشری بر می دارم به امید روزی که باز ببینمش و اینبار پربار تر از موزه خارج می شوم..
با حسین به ایفل می رویم. حالا دیگر طوفان فرو نشسته و می توانیم به بالای برج 325 متری ایفل برویم. بلیطی می خریم(7.5 یورو) و با آسانسورهای قدرتمند برج بالا می رویم. بیش از انتظارم زیباست. نمایی به غایت زیبا از سرتا سر پاریس دوست داشتنی. اینجا بهترین نمایی است که از عروس شهرهای جهان می توان دید.

و سرانجام آخرین مقصد توریستی ام در پاریس٬ کاخ معروف ورسای است. کاخی که قدمتی به اندازه تاریخ فرانسه دارد. تا پیش از ساخته شدن فیلم ماری آنتوانت شاید بهترین راه دیدن این کاخ٬ همانا هموار کردن رنج سفر بر خود و رفتن به پاریس بود ولی حالااگر دوست دارید به تماشای این اثر تاریخی بپردازید بنظر من بهتر است بنشینید و همان فیلم را نگاه کنید که به مراتب زیباتر است!

کاخ ورسای در حومه پاریس واقع شده است و برای رسیدن به آن باید از RER استفاده کرد. صف طویلی در بیرون کاخ ایستاده اند تا بلیط تهیه کنند. بلیط ورودی 16 یورو است که شامل استفاده از راهنمای صوتی هم هست. با این راهنما می توانید در هر اتاقی که هستید با وارد کردن شماره اتاق در دستگاه٬ توضیحاتی در باره آن بشنوید. روی هم رفته داخل کاخ چیز دندان گیری برای تماشا ندارد مخصوصا که بسیاری از اشیاء قصر در جریان انقلاب فرانسه به تاراج رفته اند. اما محوطه بیرونی کاخ دنیای دیگری است.

 اگر فضای بیرونی کاخ ورسای نبود این کاخ هم می شد مثل کاخهای بسیار دیگری که در کشورهای مختلف دنیا وجود دارند. چیزی مثل همین سعد آباد خودمان! اما پایت را که از قصر بیرون می گذاری یکی از زیباترین و با شکوه ترین باغهای دنیا را می بینی. با آن حوضهای عظیم و آبنماهای باشکوهش. همان چیزهایی که قبلا در فیلم ماری آنتوانت دیده ام. اما انگار رویهم رفته خیلی از ورسای  لذت نبرده ام.

در برگشت٬ به آخرین مقصد توریستی ام در این سفر می روم. محله مونمارت( Montmarte) و کلیسای معروف Sacre Coeur که در مرتفع ترین قسمت پاریس جا خوش کرده است. در اولین نگاه٬ دیدن چنین بنایی در آن ارتفاع که در پای آن صدها پله٬ راهی زیبا برای رسیدن به آن ساخته اند کمی عجیب است. این پله ها منظره ای شبیه به معابد چین باستان به محوطه بخشیده اند و معماری خود کلیسا در آن بالا هم کمی شبیه به بناهای هندی است (البته این فقط نظر من است).

 در مجموع٬ این بنا چهره ای منحصر بفرد و دوست داشتنی دارد و دیدنش خالی از لطف نیست. از پله ها بالا می روم و دوری داخل کلیسا می زنم و تنها هنگام پایین آمدن است که می فهمم برای بالا آمدن راه بسیار ساده تری هم وجود دارد! از آن پایین تا این بالا تله کابین کوچک و باحالی کشیده اند که با همان بلیط متروی خودمان می توان سوارش شد و بالا یا پایین رفت.

قبل از رفتن به هتل٬ برای آخرین دیدار به شانزه لیزه می روم. خیابان مثل همیشه نه خیلی خلوت است و نه خیلی شلوغ. ساعتی خودم را در تنوع نژادی بسیار جالب پاریس غرق می کنم. شهری که کمتر در آن فرانسوی می بینی. در این چند روزه به اندازه تمام روزهایی که در اروپا بوده ام سیاهپوست و عرب و ترک و حتی افغانی دیده ام. شاید همین حالا یکی دارد فکر می کند این جوان آرامی که در مترو نشسته و با اشتیاق به مناظر و آدمهای دور و بر نگاه می کند اهل کجاست! مطمئنم نمی تواند حدس بزند از ایران آمده ام. یک ایرانی آرام در پاریس!پانوشت: برای دیدن عکسهای بیشتر و بزرگتری که از پاریس گرفته ام می توانید به اینجا مراجعه کنید.

یک ایرانی آرام در پاریس(قسمت دوم)

یک ایرانی آرام در پاریس(قسمت اول)